​वर्ल्ड कप

उन्हाळा आला कि कैरीची डाळ, पन्हं याची चाहूल लागते. चैत्रागौरीचं हळदी कुंकू होतं आणि वेध लागतात अक्षय तृतीयेचे,आंब्याचा सिझन झोकात सुरु होतो. रविवारी दुपारी आमरस पुरीचं मनसोक्त जेवण करून गाढ झोपण्यातलं सुख सांगताच येत नाही, ते अनुभवावं लागतं. मग काय, बाकी आठवडा दुपारचा उन्हाळा सुसह्य करण्यासाठी ऑफिस मध्ये लिंबू सरबत, कोकम सरबत असतंच. आता जून महिन्यात पाऊस सुरु होईपर्यंत आमचं कॉलेज कॅम्पस काहीसं भकास वाटत राहतं,मग काय अधून मधून वातावरण आल्हाददायक ठेवायची जबाबदारी आमच्यावरच असते.  

जून महिन्यापासून सुरु होणारं नवं शैक्षणिक वर्ष नंतर एप्रिल महिन्यात होणाऱ्या परीक्षांपर्यंत अगदी पॅक असतं, डोकं वर काढायला सुद्धा फुरसत नसते. याच काळांत आम्ही पुढच्या वर्षाचं नियोजन करायला सुरुवात करतो. कोणता event कधी, परीक्षा कधी, study tour कधी, स्टडी leave कधी, सुट्ट्या कधी ते ठरवून त्याप्रमाणे वर्षाचं वेळापत्रक तयार केलं जातं. काल आम्ही हेच काम करत होतो. 'स्पोर्ट्स वीक' कधी ठेवायचा यावर चर्चा सुरु होती. मार्च ऐवजी डिसेंबर मध्ये घेऊ यांत वगैरे वगैरे.. इतक्यात स्पोर्ट्स incharge शर्मा सर म्हणाले, 'मॅडम इस बार ट्रॉफी  हम जितेंगे और आपको वो ट्रॉफी हमे देनी पडेगी, लिख लिजिए'.. यावर्षी स्टाफ क्रिकेट स्पर्धेतला त्यांच्या टीमचा पराभव फारच मनावर घेतला होता त्यांनी हे स्पष्ट दिसत होतं. 'क्यों सर, आप को क्यो दे, इस साल भी हम ही जीतेंगे और ट्रॉफी हमारे पास ही रहेगी'.. मी पण हार मानायला काही तयार नव्हते.'लो, ये क्या बात हुई, एक बार हारे मतलब हम बार बार हारेंगे क्या'.. पराभव पचनी न पडल्याने त्यांची चिडचिड शब्दा शब्दातून बाहेर पडत होती. 'वो नहि पता सर लेकीन ट्रॉफी तो हमारे पास ही रहेगी, वादा है आपसे'.. 'बिलकुल नहीं जी, ट्रॉफी तो हम लेके जायेंगे'... आज काही खरं नव्हतं. मैदानावर मॅचच्या दिवशी झालेली भांडणं आता परत सुरू होण्याच्या मार्गावर होती. 

बरं हे डिस्कशन सुरु असतांना समोर टेबलवर ठेवलेली ट्रॉफी जणू गालातल्या गालात हसते आहे असा भास माझ्याबरोबर शर्मा सरांना पण झाला बहुदा. मी जरा वळून बघितलं, आमच्या आमच्या इन्स्टिटयूट मधल्या स्पर्धेत जिंकलेली ती ट्रॉफी 'वर्ल्ड कप' सारखी तर दिसत नाहीये ना अशी शंका आली आणि हो शर्मा सर, ते किरण मोरे वर चीड चीड करणाऱ्या जावेद मियाँदादसारखे .. नाही नाही, तरी रंगत तीच होती.  

मराठी बरोबर इंग्रजी हिंदी भाषा इथे आनंदाने जरी नांदत असली तरी काही प्रसंगी उत्फुर्तपणे बाहेर पडणारे शब्द मातृभाषेतलेच असतात. 'ट्रॉफी हम हि लेंगे, लेकर हि रहेंगे', ऐकून ऐकून शेवटी मी बोलले, 'सर देखो हम 'भांडीवाले' के पास जाकर हमरा नाम लिखवाएंगे ट्रॉफी पर'.. माझी हि spontaneous reaction ऐकून तर ते पार गडबडले.. बरं ज्यांना समजलं ते खो खो हसायला लागले. शर्मा सर बिचारे 'क्या बोला मॅडमने, किस के पास जाके क्या लिखवाएंगे, बताओ तो सही', म्हणतं बाऊन्सर गेलेला तो शब्द शोधू लागले.अजूनतरी तो शब्द त्यांना सापडला नाहीये, आणि जेव्हा केव्हा सापडेल तेव्हा 'भांडीवाल्याकडे खरंच ट्रॉफी वर नाव लिहून घेण्यासाठी गेलेल्या मला' visualize करतांना त्यांना होणारी चिडचिड कमाल असणार आहे यांत शंका नाही !

©कविता सहस्रबुद्धे