'मावळतीला तो असतांना, आज वेगळ्या वाटा झाल्या
संपले क्षणांत सारे तेव्हां, डोळ्यांत मोकळा पाऊस झाला '....


दोन वर्षांपूर्वी आजच्याच दिवशी सुरु झाला तिचा शेवटचा प्रवास. सुरु झाला 'याच वेळी' आणि संपलाही 'याच वेळी'.. सूर्यास्ताला.  त्या मधल्या तीन आठवड्यात मनात होती फक्त भीती अन् हातातून काहीतरी निसटतंय त्याची चुटपुट.


त्या प्रसंगापासून सूर्यास्त जरा जास्तच जवळचा वाटू लागला. काहीतरी ओढ लावणार नक्कीच आहे त्यात , क्षितिजावर अस्ताला जाताना त्याला पाहण्यात...


असण्या नसण्यातील एक पुसटशी रेष दाखवणारं क्षितिज, अस्थित्व नसूनही असल्याचा भास निर्माण करणारं, जाता जाता अवकाशात अनेक रंगांची उधळण करणारं आणि अवघ्या काही क्षणात हा सावळा काळोख पसरवणारं ...


काहीतरी साम्य आहे त्याच्या अशा असण्या आणि नसण्याचं, माझ्या आयुष्यातील त्या क्षणाशी ...