शब्द सुद्धा पेलू शकत नाहीत मनातलं कधीकधी, 

तेव्हा डोळ्यातून मूकपणे वाहून जातं सारं, निःशब्दपणे.. 

कौतुक करायला हक्काचे मायबाप नसले ना 

की सलत राहतं गर्दीत मागे उरलेलं पोरकेपण, बाभळीसारखं ..

कितीही आव आणून उसनं हसू गोळा केलं तरी 

मुखवट्यामागचा चेहरा समोर येतो, आरशातल्या प्रतिबिंबासारखा..  

कितीही उन्हाळे पावसाळे बघितले तरी आजही 

उन्हाचा चटका बसतोच, वैशाखातील वणव्यासारखा...