नवीन वर्ष, नवीन संकल्प, नवी सुरवात ..  

पण मी मात्र एक Pause घेऊन blank होते, दरवर्षी अशीच..

झगमगत्या दिव्यांमधे काही अंधारे कोपरे नव्याने सलू लागतात..

माझ्या कवितांमधून, माझ्या डायरीमधून डोकावणारी 'ती' अगदी आतून मग आठवत राहते..

याच दिवशी तर माझा हात सोडला होता तिने.. 

तिला वाटलं, जमतंय सगळं मला; 

अडणार नाही काही, तिच्यावाचून आता.. 

पण त्या दिवसापासून अस्वस्थतेशी लढा सुरूच आहे माझा..

आजही वाटतं म्हणावं देवाला,पाठव ना काही वेळा करता तरी तिला..

घरातल्या साडीतलं तिचं देखणं रूप डोळ्यात साठवू दे, 

देव्हाऱ्यातल्या दिव्याच्या उजेडात तिला डोळेभरून पाहू दे, 

आमची दृष्ट काढताना तिला पाहून मन जरा आश्वस्थ होऊ दे,

तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून गाढ निजताना मायेचा स्पर्श होऊ दे..

फार काही मागत नाही देवा पण 

तिच्या हातचा मऊ आमटी भात परत एकदा चाखू दे, 

रव्याचा नारळ घालून तिने केलेला खमंग लाडू डोळे मिटून खाऊ दे..

इवले इवले आनंदाचे हे क्षण 

दूरवर कधीच हरवलेत.. 

'जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता

मनाला किती शुभ्र वाटायचे'.. 

अगदी सौमित्रच्या कवितेसारखं झालंय..

'निरार्थास ही अर्थ भेटायचे' !