शब्द सुद्धा पेलू शकत नाहीत मनातलं कधीकधी, 

तेव्हा डोळ्यातून मूकपणे वाहून जातं सारं, निःशब्दपणे.. 

कौतुक करायला हक्काचे मायबाप नसले ना 

की सलत राहतं गर्दीत मागे उरलेलं पोरकेपण, बाभळीसारखं ..

कितीही आव आणून उसनं हसू गोळा केलं तरी 

मुखवट्यामागचा चेहरा समोर येतो, आरशातल्या प्रतिबिंबासारखा..  

कितीही उन्हाळे पावसाळे बघितले तरी आजही 

उन्हाचा चटका बसतोच, वैशाखातील वणव्यासारखा...  

नवीन वर्ष, नवीन संकल्प, नवी सुरवात ..  

पण मी मात्र एक Pause घेऊन blank होते, दरवर्षी अशीच..

झगमगत्या दिव्यांमधे काही अंधारे कोपरे नव्याने सलू लागतात..

माझ्या कवितांमधून, माझ्या डायरीमधून डोकावणारी 'ती' अगदी आतून मग आठवत राहते..

याच दिवशी तर माझा हात सोडला होता तिने.. 

तिला वाटलं, जमतंय सगळं मला; 

अडणार नाही काही, तिच्यावाचून आता.. 

पण त्या दिवसापासून अस्वस्थतेशी लढा सुरूच आहे माझा..

आजही वाटतं म्हणावं देवाला,पाठव ना काही वेळा करता तरी तिला..

घरातल्या साडीतलं तिचं देखणं रूप डोळ्यात साठवू दे, 

देव्हाऱ्यातल्या दिव्याच्या उजेडात तिला डोळेभरून पाहू दे, 

आमची दृष्ट काढताना तिला पाहून मन जरा आश्वस्थ होऊ दे,

तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून गाढ निजताना मायेचा स्पर्श होऊ दे..

फार काही मागत नाही देवा पण 

तिच्या हातचा मऊ आमटी भात परत एकदा चाखू दे, 

रव्याचा नारळ घालून तिने केलेला खमंग लाडू डोळे मिटून खाऊ दे..

इवले इवले आनंदाचे हे क्षण 

दूरवर कधीच हरवलेत.. 

'जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता

मनाला किती शुभ्र वाटायचे'.. 

अगदी सौमित्रच्या कवितेसारखं झालंय..

'निरार्थास ही अर्थ भेटायचे' !

वही बलखाती चाल 

वही हाथों में कंगन 

बालो का जूडा 

यूं लेहेराती हुई साडी 

चेहरे पर गुरुर और आंखों में नमी 

कुछ ऐसे ही सोचा था मैंने 

मेरे सोच कि, मेरे दिल कि तसवीर 

कुछ यूही सवारी थी मैने 

आज फिर उसी याद से 

मुलाकात हो गई 

वही पुरानी बात

आज फिर याद आ गयी 

आज भी संभालकर रखे है मैने

कुछ अधूरे पल 

पल भर कि कुछ यादें 

मोगरे कि खुशबू में लिपटी 

उस नीली खामोश शाम को  

जब बिना बोले आँखों से 

जो कुछ कहा था तुमने 

आज भी याद करता हूँ 

लगता है आज भी उस पल को 

कई बार जीता हूँ 

आज भी उस पल को 

कई बार जीता हूँ 

 रॉकी और रानी आणि पैज 

सध्या अधिक महिन्यामुळे सगळेच सासू सासरे आणि जावई कौतुक करण्यात आणि कौतुक करून घेण्यात busy आहेत. अर्थात जोडीनं नवऱ्याच्या सासरी जाऊन लाड करून घेण्यात भलती मजा येते. रविवारी याच कारणाने जमलं नाही म्हणून आमचं friendship day celebration आम्ही एक दिवस उशिरा ठरवलं. आमचा उत्साह इतका दांडगा की सोमवारी ऑफिस नंतर 'movie आणि dinner' असा बेत केला. कोथरूडच्या जवळपास राहण्याचा एक फायदा आहे की करिष्मा चौकाच्या एका किलोमीटर परिघात हे सगळं सहज शक्य होतं. केजो चा 'रॉकी और रानी कि लव्ह स्टोरी' हा सिनेमा आणि आमचं celebration हे परफेक्ट combination होतं. 'Oppenheimer' आणि 'बाई पण देगा देवा' हे दोन वेगवेगळ्या ध्रुवांवरचे कमाल चित्रपट आधीच  बघून झाले होते. मग काय ऑफिस करून सातच्या शोला पावणेसातच्या ठोक्याला पोहोचले. सध्या सिटी pride चं  रुपडं इतकं बदललंय कि तिथे PVR वगैरेला गेल्याचा फील येतो. सगळ्या जणी वेळेत पोहोचलो. 'ऑफिस मधून डायरेक्ट आल्यावर भूक लागते ग', असं म्हणत सामोसा, पॉपकॉर्न आणि कोल्डड्रिंक अशी जय्यत तयारी करून उभ्या असलेल्या मैत्रिणींना पाहून ' इस दोस्ती पे नाज आ गया' ..  अगदी असं झालं.. 

इतक्यात लक्षांत आलं, एक महत्वाचा फोन करायचा होता तो लावला. "कांतेय अरे मी सिनेमाला आले आहे, घरी गेले की फोन करते"... "आई sss , मग आत्ता कशाला फोन केलास" .. "अरे, तुला सांगायला, म्हणजे रोजच्या वेळेला न बोलता, रात्री बोलू"....... " बरं .. कोणता सिनेमा आहे?"... " रॉकी और रानी की लव्ह स्टोरी".. हे नाव ऐकताच 'आई अगं रॉकी अँड रानी ? बिघडलीस तू.. तुझा दर्जा घसरत चाललाय'..  अशी टिप्पणी पण मिळाली. असो ... आता पुढे सगळं लक्ष सिनेमात असणार होतं. 

थोडा सामोसा पोटात गेल्यावर, तोंडाची जरा वाफ दवडल्यावर काही वेळाने आजूबाजूला लक्ष गेलं तर समोर साक्षांत जब्बार पटेल सर उभे होते, कॉफी घेत शांतपणे. एक क्षण विश्वासच बसला नाही पण ते तेच होते. त्यांना पाहून ग्रुप मध्ये कुजबुज सुरु झाली. माझ्या एका मैत्रिणीला खात्री नव्हती कि ते तेच आहेत. प्रत्यक्ष बघणं आणि फोटो किंवा TV वर बघणं यात फरक असतो हे मान्य पण तिला काही केल्या ते जब्बार पटेल सर आहेत असं वाटत नव्हतं. बरं ते आपल्यासारखं 'रॉकी और रानी कि लव्ह स्टोरी' ला कसे काय येतील हे तिचं म्हणणं पण पटत होतं. तरी ते दिसत तर तसेच होते ना..शेवटी मी म्हटलं तिला,'चल पैज लावू', तर तिने चक्क शंभर रूपयांची पैज लावली. आता ते तेच आहेत हे सिद्ध करायचं होतं. पण असं जाऊन कसं विचारणार.. आता काय करावं असा विचार करेपर्यंत सिनेमाची वेळ झाली.. ते स्क्रीन वन कडे जायला लागले, मागून आम्ही. डोअरकीपरशी काही बोलून ते आत गेले.  

विशीतला, बारीक चण, कपाळावर बुक्क्याचं  बोट, असा तो चुणचुणीत डोअरकीपर पाहून मला सुचलं काय करायचं ते. मी त्यालाच विचारलं,"हे जब्बार पटेल सर आहेत ना?".. "हो, मला पण वाटतंय तसं"..  "वाटतंय ? कसं काय ? तुला तर माहित हवं ?"... "नक्की नाही सांगता येत".. "दादा, मी पैज लावलीये शंभर रुपयांची, हवं तर पन्नास देते तुला, जरा विचार ना कोणाला तरी".. मी असं म्हणताच त्याने एक pause घेत माझ्याकडे पाहिलं. तोवर आम्ही दोघं उभं असलेल्या जागेवरून पुढे, दुसऱ्या ओळीत सर बसत होते याकडे आमचं दोघांचही लक्ष गेलं. त्या क्षणी तो पठ्या समोर गेला आणि त्यांच्याशी काहीतरी बोलून क्षणार्धात परत आला आणि म्हणाला "हो, ते तेच आहेत" ... मी थक्क झाले, डायरेक्ट त्यांनाच जाऊन विचारलं .. आणि आता मी काय बोलणार याची तो खूप कुतूहलाने वाट बघू लागला.. माझी तर बोलती बंद झाली. जागेकडे जातां जाता कसं बसं म्हटलं मी त्याला " देणार, मला शंभर मिळाले कि तुला पन्नास नक्की देणार".. आणि मी गपचूप आपल्या जागेवर जाऊन बसले. आमचे ते संभाषण मैत्रिणींना सांगताच जोरदार हशा पिकला.. आता पुढच्या वेळी सिनेमाला जाताना पन्नास ची नोट नक्की घेऊन जाणार.