एक पाऊस पुरतो,

आठवणीत हरवण्यासाठी

खरं तर, 

पावसाचा आवाजही पुरेसा असतो

सगळंss सोडून मागे, परत जाण्यासाठी !

भिजलेलं अंगण, भिजलेला प्राजक्त 

पागोळ्या वरून निथळणारं पाणी, 

आजही ओळखीचं वाटतं 

वळचणीला उभं राहता 

आईचं तुळशी वृंदावन दिसतं !

समाधानाचं तेज मिरवीत 

बाजूचं खोड भिजत असतं 

रिमझिम पावसात समाधीस्त  

स्वतःशीच बोलत असतं..

कानाकोपरा भिजून चिंब, 

मळभ अजूनच गडद होतं 

पाऊस फक्त निमित्त, 

तेवढंच आईला भेटणं होतं !