खर तर आज ग्रुप वरचा गप्पांचा विषय होता ' प्रेम ' .. सर्वांच्या प्रेमाबद्दलच्या कल्पना, विचार आणि वास्तव यांची सांगड पाहून मी पण कुठेतरी प्रेमाचा विचार करू लागले.
'ऐसा पेहेली बार हुआ हें , सतरा अठरा सालों में ; अनदेखा अनजाना कोई आने लगा हें खयालों में ...'
हा डायलॉग ऐकला तेव्हा विचार आला, हो असच काहीस आपल्याला पण वाटलं होतच कि पण तो अनदेखा अनजाना चेहरा काही समोर आलाच नाही. मनातल्या मनात खूप रंगवली स्वप्न पण ,' दिल के दरवाजे पर दस्तक देनेवाला सामने आया हि नहीं'... ते प्रेम, तेव्हा त्या वयात गवसलंच नाही .
ती स्वप्न आणि खरी वस्तूस्थिती यांचा विचार करता लक्षात आल, सार काही सोडून प्रेमात पडाव यापेक्षा खूप काहीतरी वेगळं होत तेव्हा आयुष्य.
दहावी होता होताच जबाबदारीची जाणीव आणि परिस्थितीचा रंग इतका गडद होत गेला कि प्रेमाचा रंग तसा दूरच राहिला. परिस्थिती बदलायची एवढीच एक आस होती . पाच तास कॉलेज आणि पाच तास पार्ट टाइम नोकरी यात पाच वर्षे गेली. अगदी काही तशीच निघून नाही गेली , खूप काही देऊनहि गेली.
कधी डोळ्याच्या , कधी दातांच्या तर कधी लहान मुलांच्या डॉक्टरांकडे काम करताना खूप जवळून आयुष्य अनुभवता आलं. अतिशय प्रेमानं बोलणारी माणसं तर कधी त्या कमी लेखणाऱ्या नजरा, कधी शिकता शिकता नोकरी करते म्हणून मिळणारी कौतुकाची थाप तर कधी परीक्षेच्या वेळी सांभाळून घेणारे डॉक्टर असे नवनवीन अनुभव मिळत गेले. आपापल्या क्षेत्रात नाव असणारे उत्तम डॉक्टर समोर होते आणि त्यांच्या कडे पाहूनच आयुष्यात खूप पुढे जाण्याची जिद्दही होती ... तेव्हा प्रेम होत , आयुष्यावरच !!
काउंटर वर बसून डॉक्टरांची अपॉइंटमेंट देताना, पैसे घेताना , पावत्या फाडताना अनेक चित्र विचित्र अनुभव येत, पण प्रत्येक ठेच नव्याने काहीतरी देऊन जाई. केदार डॉक्टर होण्याची जितकी वाट मी त्या काउंटर बसून पाहिली आहे ना, तितकी वाट त्यानी पण स्वतःला डॉक्टर म्हणवून घेताना पाहिली नसावी...
आणि एक दिवस पावती फाडणं संपल. MBA ची ऍडमिशन झाली. फुल टाइम कॉलेज बरोबर अजूनही पार्ट टाइम नोकरी सुरु होतीच. तेव्हा वाटायचं , आता फक्त दोन वर्ष वाट पाहायची.. मनासारखी , काहीतरी स्टेटस असलेली नोकरी मिळवण्याकरता... आणि शेवटी डिस्टींगशन सोबत छान नोकरी पण मिळाली .
आता पुढे काय ? तेव्हा लक्षात आलं, इथवर पोचता पोचता बावीसावं लागलय व बाबा रिटायरमेंटला पण येऊन पोचले आहेत. प्रेमात पडायला एकदम परफेक्ट टाईमिंग आणि सिच्युएशन होती आणि तेव्हाच् स्वप्नातला तो अनजाना अनदेखा चेहरा एकदम सामने आया........
'ऐसा पेहेली बार हुआ हें , सतरा अठरा सालों में ; अनदेखा अनजाना कोई आने लगा हें खयालों में ...'
हा डायलॉग ऐकला तेव्हा विचार आला, हो असच काहीस आपल्याला पण वाटलं होतच कि पण तो अनदेखा अनजाना चेहरा काही समोर आलाच नाही. मनातल्या मनात खूप रंगवली स्वप्न पण ,' दिल के दरवाजे पर दस्तक देनेवाला सामने आया हि नहीं'... ते प्रेम, तेव्हा त्या वयात गवसलंच नाही .
ती स्वप्न आणि खरी वस्तूस्थिती यांचा विचार करता लक्षात आल, सार काही सोडून प्रेमात पडाव यापेक्षा खूप काहीतरी वेगळं होत तेव्हा आयुष्य.
दहावी होता होताच जबाबदारीची जाणीव आणि परिस्थितीचा रंग इतका गडद होत गेला कि प्रेमाचा रंग तसा दूरच राहिला. परिस्थिती बदलायची एवढीच एक आस होती . पाच तास कॉलेज आणि पाच तास पार्ट टाइम नोकरी यात पाच वर्षे गेली. अगदी काही तशीच निघून नाही गेली , खूप काही देऊनहि गेली.
कधी डोळ्याच्या , कधी दातांच्या तर कधी लहान मुलांच्या डॉक्टरांकडे काम करताना खूप जवळून आयुष्य अनुभवता आलं. अतिशय प्रेमानं बोलणारी माणसं तर कधी त्या कमी लेखणाऱ्या नजरा, कधी शिकता शिकता नोकरी करते म्हणून मिळणारी कौतुकाची थाप तर कधी परीक्षेच्या वेळी सांभाळून घेणारे डॉक्टर असे नवनवीन अनुभव मिळत गेले. आपापल्या क्षेत्रात नाव असणारे उत्तम डॉक्टर समोर होते आणि त्यांच्या कडे पाहूनच आयुष्यात खूप पुढे जाण्याची जिद्दही होती ... तेव्हा प्रेम होत , आयुष्यावरच !!
काउंटर वर बसून डॉक्टरांची अपॉइंटमेंट देताना, पैसे घेताना , पावत्या फाडताना अनेक चित्र विचित्र अनुभव येत, पण प्रत्येक ठेच नव्याने काहीतरी देऊन जाई. केदार डॉक्टर होण्याची जितकी वाट मी त्या काउंटर बसून पाहिली आहे ना, तितकी वाट त्यानी पण स्वतःला डॉक्टर म्हणवून घेताना पाहिली नसावी...
आणि एक दिवस पावती फाडणं संपल. MBA ची ऍडमिशन झाली. फुल टाइम कॉलेज बरोबर अजूनही पार्ट टाइम नोकरी सुरु होतीच. तेव्हा वाटायचं , आता फक्त दोन वर्ष वाट पाहायची.. मनासारखी , काहीतरी स्टेटस असलेली नोकरी मिळवण्याकरता... आणि शेवटी डिस्टींगशन सोबत छान नोकरी पण मिळाली .
आता पुढे काय ? तेव्हा लक्षात आलं, इथवर पोचता पोचता बावीसावं लागलय व बाबा रिटायरमेंटला पण येऊन पोचले आहेत. प्रेमात पडायला एकदम परफेक्ट टाईमिंग आणि सिच्युएशन होती आणि तेव्हाच् स्वप्नातला तो अनजाना अनदेखा चेहरा एकदम सामने आया........
No comments:
Post a Comment