' शेवटचा प्रवास '

मागील वर्षी आजच्याच दिवशी सुरु झालेला तिचा शेवटचा प्रवास. आज त्या आठवणी अगदी अस्वस्थ करत होत्या. सकाळ पासून का कोण जाणे ते चित्र डोळ्यांसमोरून जातच नव्हते. हॉस्पिटल, डॉक्टर, नर्स आणि समोरच देऊळ. 'आईला बर करा हो' असा आतून येणारा आर्त आवाज एकीकडे त्या डॉक्टरांपर्यंत आणि दुसरीकडे त्या देवळातल्या देवापर्यंत पोहोचतच नव्हता. एक एक दिवस खालावत जाणारी तिची प्रकृती अस्वस्थ करत होती. ' छान, सात्विक आयुष्य जगल्यानंतर इतकं अनपेक्षित मरण यावं ' हा विचार, मनातून जातच नव्हता.

आज बाबा पहिल्यांदा माझ्याकडे राहायला आले. माझ्या लग्नानंतर १५ वर्षांत प्रथम आणि तेही आतां आई नसतांना..  बाबांना पाहून मला नेहमीच अभिमान वाटायचा, तर कधी आदरयुक्त भीती वाटायची पण आज त्यांना पाहून मी अक्षरशा: मोडून पडले.

तिन्ही सांजा झाली म्हणून देवाजवळ दिवा लावला. बाबा आरामखुर्चीत बसले होते. दोघांच्याही मनांत खूप काही होते पण आज शब्दांची ताकतही कमी पडली होती , शब्दांनाही ते मांडता येत नव्हते. हि भयाण शांतता नकोशी झाली म्हणून मी रेडिओ लावला आणि हातात पुस्तक घेऊन बसणार इतक्यात जाहिरात संपून रेडिओवर गाण लागल… ' अभी ना जाओ छोडकर के दिल अभी भरा नही ' नेमक हेच गाण लागायला हव होत का आता ? माझ सर्वात आवडत गाण आज मात्र मला नको होत.

डोळे बंद करून तन्मयतेने गाण ऐकणारे बाबा, त्यांच्या डोळ्यांतून अलगत वाहणारे ते पाणी, जणू ते त्याच वळणावर परत जावून पोहोचले होते जिथे आई त्यांना एकट सोडून गेली होती. गाण बंद कराव की तिथून निघून जावं या संभ्रमात असतानाच दारावरची बेल वाजली.

चिन्मय , कॉलेज मधून आज स्वारी थोडी उशिरा आली होती. " आई, आजोबा कुठे आहेत ? आज एक सरप्राइज आहे त्यांना."  मी  एकदम दचकले. "कसल सरप्राइज देतोस आतां या म्हातार्याला ? " बाबांचा मागून आवाज आला. चिन्मय म्हणाला , "अहो  आजोबा चला, जेवून आपण जायच आहे कुठेतरी." "अरे पण मी कुठे जात नाही  रे आताशा ", बाबा अजूनही तिथेच होते. पण चिन्मयच पुढच वाक्य मी ऐकल आणि जे मला जमल नाही ते त्यानी एका क्षणात करून दाखवल. "आजोबा तिकीट काढली आहेत मी आपली आणि ते हि कट्यार….  ची , चला आपण जाऊ या " आणि हे ऐकताच ' त्या ' गाण्याने बदललेला सूर आतां मात्र एकदमच बदलून गेला.

लहान मुलांना आमिष दाखवून शांत करता येत याचा जणू प्रत्ययच आला, म्हातारपण म्हणजे दुसरं बालपणच शेवटी …