डझनभर ...
पहिल्यांदा आई कडून ऐकला हा शब्द, खूपदा वापरायची ती. लहान असतांना तिच्या बरोबर भाजी फळं घ्यायला गेल्यावर अनेकदा कानावर पडलाय हा शब्द. शाळेत असतांना 'डझन' हा शब्द गणितात ऐकला, वापरला. नंतर किती तरी वेळा हा शब्द ऐकत, वापरत मोठे झालो.
खूप सहज पणे ऐकण्यात बोलण्यात येणारा हा शब्द. 'डझनभर कपडे आहेत तरी कमीच पडतात', 'डझनभर जमवायच्या आहेत का चपला ? किती चपला घ्यायच्या ते', 'डझनभर स्थळं पाहिली तेव्हा कुठे जमलं हे स्थळं' , 'एकेका हातात डझनभर बांगड्या घाल','खेळण्यातल्या गाड्या डझनानी आहेत माझ्याकडे',अशा अनेक वाक्यात हा शब्द वारंवार भेटतच राहिला...
पण आयुष्याच्या एका वळणावर या 'डझन' शब्दाशी परत एकदा गाठ पडली आणि त्यात एक वेगळाच गोडवा आहे हे जाणवलं तेव्हा..
नेहमी असं म्हणतात कि जीवाला जीव देणारी मैत्री हवी... खरं तर मित्र मैत्रिणी तर भरपूर असतातच कि प्रत्येकाकडे पण एकाच सरीत गुंफलेल्या 'एक डझन मैत्रिणी' फक्त आपल्याच प्रत्येकीकडे आहेत. मनापासून जीव लावणाऱ्या, हक्काने काही सांगू आणि मागू शकू अशा, चेहऱ्यावरून मन ओळखणाऱ्या, जसं आवरून येऊ त्यावरून मूड ओळखणाऱ्या, जगातील सारी tensions बाजूला सारून हसायला लावणाऱ्या, अडचणीत धावून येणाऱ्या, ज्यांच्याबरोबर अशक्य वेडेपणा करू शकू अशा आणि जिभेला हाड नसतं हे ज्यांच्याबरोबर अगदी पटत अशा या माझ्या डझनभर मैत्रिणी....
प्रत्येक फुलात असतो वेगळा रंग आणि गंध तसंच प्रत्येकीत लपलेलं एक वेगळं सौंदर्य, प्रत्येकीचं एक वेगळं अस्तित्व. प्रत्येकीकडून काही ना काही शिकण्यासारखं आणि प्रत्येकी कडून निश्चित काही न काही घेण्यासारखं. वेगवेगळ्या परिस्थितीतून एकत्र आलेल्या, वेगवेगळ्या क्षेत्रांत शिक्षण घेतलेल्या, वेगवेगळ्या स्वभावाच्या आणि तरीही एकमेकींशी जोडलेल्या. छोट्या छोट्या गोष्टीत एकमेकींना जपणाऱ्या, हक्कानं भांडणाऱ्या आणि भांडणात सुद्धा प्रेम शोधणाऱ्या ...
खरं सांगू का ... तीन वर्षांपूर्वी आई गेली तेव्हा आयुष्यात जे काही रितं झालं ते कधीच भरून येण्यासारखं नव्हतं आणि नाही.. पण जे काही रितं झालं त्याची सल, त्याची बोच विसरायला तुमच्या सगळ्यांमुळे कुठेतरी मदत झाली असं प्रामाणिकपणे वाटतंय आणि म्हणून सांगावस सुद्धा. २०१५ साली ३ जानेवारी ला सुरु झालेला आईचा शेवटचा प्रवास २२ जानेवारीला संपला.. त्यानंतर येणाऱ्या प्रत्येक डिसेंबर महिन्यात सुरु झालेली जीवाची घालमेल, तगमग मी कधीच थांबवू शकले नाही. दिवसागणिक वेळेगणिक अजूनही ते सारं काही रोज नजरेसमोरून जातं आणि मग मी स्वतःला ते विसरायला लावून तिच्या सुंदर आठवणी समोर आणते...
आपण काल खूप मज्जा केली, वेडेपणा केला , खूप खळखळून , पोट धरून हसलो ... Christmas नंतर लोणावळा ट्रिप केली. आर डी बर्मनदांचा कार्यक्रम पाहिला, शनिवारी हर्षदा वैशाली बरोबर सिनेमा पाहिला आणि कालची धमाल पार्टी .. मला अवघड असणाऱ्या या साऱ्या दिवसात या वर्षी मी खूप खूप वेगळ्या वातावरणात होते. काल रात्री एकदा अपराधीपण आलं .. तीन वर्षांपूर्वी याच दिवसात आईला वाचवायचा प्रयत्न करणारी मी आणि आजची मी यात खूप खूप अंतर होतं ...
कदाचित या तीन वर्षांतील हा संपूर्ण प्रवास माझ्यासाठी सोपा नव्हता पण तुम्हा सर्वांमुळे तो शक्य झाला हे मात्र नक्की.... आई गेली पण जातांना मैत्रिणींचा आशीर्वाद देऊन गेली हे नक्की .....
पहिल्यांदा आई कडून ऐकला हा शब्द, खूपदा वापरायची ती. लहान असतांना तिच्या बरोबर भाजी फळं घ्यायला गेल्यावर अनेकदा कानावर पडलाय हा शब्द. शाळेत असतांना 'डझन' हा शब्द गणितात ऐकला, वापरला. नंतर किती तरी वेळा हा शब्द ऐकत, वापरत मोठे झालो.
खूप सहज पणे ऐकण्यात बोलण्यात येणारा हा शब्द. 'डझनभर कपडे आहेत तरी कमीच पडतात', 'डझनभर जमवायच्या आहेत का चपला ? किती चपला घ्यायच्या ते', 'डझनभर स्थळं पाहिली तेव्हा कुठे जमलं हे स्थळं' , 'एकेका हातात डझनभर बांगड्या घाल','खेळण्यातल्या गाड्या डझनानी आहेत माझ्याकडे',अशा अनेक वाक्यात हा शब्द वारंवार भेटतच राहिला...
पण आयुष्याच्या एका वळणावर या 'डझन' शब्दाशी परत एकदा गाठ पडली आणि त्यात एक वेगळाच गोडवा आहे हे जाणवलं तेव्हा..
नेहमी असं म्हणतात कि जीवाला जीव देणारी मैत्री हवी... खरं तर मित्र मैत्रिणी तर भरपूर असतातच कि प्रत्येकाकडे पण एकाच सरीत गुंफलेल्या 'एक डझन मैत्रिणी' फक्त आपल्याच प्रत्येकीकडे आहेत. मनापासून जीव लावणाऱ्या, हक्काने काही सांगू आणि मागू शकू अशा, चेहऱ्यावरून मन ओळखणाऱ्या, जसं आवरून येऊ त्यावरून मूड ओळखणाऱ्या, जगातील सारी tensions बाजूला सारून हसायला लावणाऱ्या, अडचणीत धावून येणाऱ्या, ज्यांच्याबरोबर अशक्य वेडेपणा करू शकू अशा आणि जिभेला हाड नसतं हे ज्यांच्याबरोबर अगदी पटत अशा या माझ्या डझनभर मैत्रिणी....
प्रत्येक फुलात असतो वेगळा रंग आणि गंध तसंच प्रत्येकीत लपलेलं एक वेगळं सौंदर्य, प्रत्येकीचं एक वेगळं अस्तित्व. प्रत्येकीकडून काही ना काही शिकण्यासारखं आणि प्रत्येकी कडून निश्चित काही न काही घेण्यासारखं. वेगवेगळ्या परिस्थितीतून एकत्र आलेल्या, वेगवेगळ्या क्षेत्रांत शिक्षण घेतलेल्या, वेगवेगळ्या स्वभावाच्या आणि तरीही एकमेकींशी जोडलेल्या. छोट्या छोट्या गोष्टीत एकमेकींना जपणाऱ्या, हक्कानं भांडणाऱ्या आणि भांडणात सुद्धा प्रेम शोधणाऱ्या ...
खरं सांगू का ... तीन वर्षांपूर्वी आई गेली तेव्हा आयुष्यात जे काही रितं झालं ते कधीच भरून येण्यासारखं नव्हतं आणि नाही.. पण जे काही रितं झालं त्याची सल, त्याची बोच विसरायला तुमच्या सगळ्यांमुळे कुठेतरी मदत झाली असं प्रामाणिकपणे वाटतंय आणि म्हणून सांगावस सुद्धा. २०१५ साली ३ जानेवारी ला सुरु झालेला आईचा शेवटचा प्रवास २२ जानेवारीला संपला.. त्यानंतर येणाऱ्या प्रत्येक डिसेंबर महिन्यात सुरु झालेली जीवाची घालमेल, तगमग मी कधीच थांबवू शकले नाही. दिवसागणिक वेळेगणिक अजूनही ते सारं काही रोज नजरेसमोरून जातं आणि मग मी स्वतःला ते विसरायला लावून तिच्या सुंदर आठवणी समोर आणते...
आपण काल खूप मज्जा केली, वेडेपणा केला , खूप खळखळून , पोट धरून हसलो ... Christmas नंतर लोणावळा ट्रिप केली. आर डी बर्मनदांचा कार्यक्रम पाहिला, शनिवारी हर्षदा वैशाली बरोबर सिनेमा पाहिला आणि कालची धमाल पार्टी .. मला अवघड असणाऱ्या या साऱ्या दिवसात या वर्षी मी खूप खूप वेगळ्या वातावरणात होते. काल रात्री एकदा अपराधीपण आलं .. तीन वर्षांपूर्वी याच दिवसात आईला वाचवायचा प्रयत्न करणारी मी आणि आजची मी यात खूप खूप अंतर होतं ...
कदाचित या तीन वर्षांतील हा संपूर्ण प्रवास माझ्यासाठी सोपा नव्हता पण तुम्हा सर्वांमुळे तो शक्य झाला हे मात्र नक्की.... आई गेली पण जातांना मैत्रिणींचा आशीर्वाद देऊन गेली हे नक्की .....
No comments:
Post a Comment