परत प्रेमात पडायचय

मनातल बोलता आलं नाही ,
म्हणून लिहिली कविता
कधी डोळ्यातील वाचल नाहीस,
म्हणून लिहिली कविता ...

माझ्या या कवितेत ,
तू कधी होतोस वारा
तर कधी पौर्णिमेचा चांदवा
मोरपंखी स्वप्नातला तू
कधी त्या बेधुंद पावसासारखा ...
मनाच्या गाभाऱ्यातला
एक अलवार तरंग,
तर कधी उमलत्या बहरामधलं
पहाटेच गुलाबी स्वप्नं ..

पण canvas ब्रश कॅमेऱ्यात
शब्दांची हि भाषा
तुला कधी कळलीच नाही,
आणि तुझ्या रंगांची जादू
मला तशी समजलीच नाही ...
घालमेल, हुरहूर, तगमग, ओढ
या शब्दांचे अर्थ जसे उमलत गेले
तसे अलवार मोरपंखी नाते
अजूनच खुलत गेले ....

आभाळभर पसरलेला काळोख
अन तो निळा समुद्र किनारा
मूठभर चांदणं घेऊन ,
त्या चित्रात रंग भरणारा तू ...
कदाचित तू ही, तेच सांगत होतास
शब्दांनी नाही तर रंगानी ...

उन्हं कलती झाल्यावर ,
त्या पिवळ्या जर्द रानफुलांत
थव्याथव्याने परतणाऱ्या
पाखरांच्या किलबिलाटात ,
त्या हिरव्याकंच रानांत
जणू तू मलाच शोधत होतास ...
कारण रंगांची भाषा ,
आता मलाही येऊ लागलीए...

असं वाटतंय ,
नव्यानं काही लिहावं ,
अन् त्या नव्या कवितेसाठी
परत प्रेमात पडाव .... तुझ्याच !!!