' रुसलेला पाऊस '

तूझ बरसण ओसरलं
पण या आठवणींचं काय,
माझा आसमंत,
अजूनही झाकोळलाय,
डोळ्यातील हा पाऊस
आज मुक्यानेच बरसलाय ….

ओंजळीत धरायला आज  
टपोरे ते थेंब नाहीत,
क्षितिजावर खुणावणारं
सतरंगी इंद्रधनू हि नाही,
ऋतूंच कुंपण तुझ्यासारखं,
खरच माझ्या पावसाला नाही …

कोसळणाऱ्या तुझ्यापेक्षा
हा जरा वेगळा आहे,
मोकळ तुझं आभाळ जरी
पण इथे सारं दाटलं आहे,
अजूनही माझा पाऊस
माझ्यावरती रुसला आहे …

'डॉ. प्रकाश बाबा आमटे, द रियल  हिरो' 

एक उत्कट हळवां अनुभव…

ज्यांच्या नावातच ' प्रकाश ' आहे , त्यांना पाहतानां ' आपण कोठे आहोत ', याची होणारी जाणीव बहुदा आपल्या प्रत्येकालाच परत शून्यावर नेवून ठेवते.

'आपल्याला नक्की काय हवयं ' किंवा ' आपण आयुष्यात नक्की काय करतोय ', अशा एक ना अनेक प्रश्नांनी अंतर्मुख करायला लावणारी हि एक वास्तव कलाकृती.

' माणुसकी ', 'त्याग ', 'समर्पण ', 'नि :स्वार्थता ', 'व्रत '  यासारख्या आपल्या ओळखीच्याच शब्दांचे इथे सापडलेले नवीन अर्थ, जे कदाचित आजवर आपण अनुभवलेच नाहीत …

' इतक्या विरक्तीने राहूनही एवढं श्रीमंत बनता येतं ', या विचाराने उध्वस्थ करणारी जाणीव …

प्रत्येक नातं  इतकं सुंदर जगता येतं …  एक मुलगा म्हणून, मित्र म्हणून, डॉक्टर म्हणून, नवरा म्हणून, वडील म्हणून आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे 'एक माणूस ' म्हणून …

हा ' प्रकाश ' इतका तेजस्वी आहे कि त्याची सावलीसुधा तितक्याचं खंबीरपणे, विश्वासाने, त्याला साथ देऊ शकली. चेहर् यावर नेहमीच ' मंद ' स्मित ठेवून काट्यातून चालतं , त्या रानांत रामाबरोबर सीतेसारखी राहू शकली आणि म्हणूनच आनंद कशात आहे , खरं तर 'आनंदच काय आहे ' याचं उत्तर फक्त तिलाच मिळालं …

४० वर्षांची हि इतकी निरागस सोबतं , कदाचित या नितळ प्रेमानेच हेमलकसा भरून पावलय …

हि स्वप्नवतं वाटणारी गोष्ट पाहत असतानां वाटतं , हि गोष्ट संपूच नये आणि ती संपते, अशा वळणावर जिथे आपण जागे होतो,
आतून …. या आतल्या अंधारातून त्याच्या प्रकाशात  !!!

' रेशमी धुके धुके '

निळ्या नभी कोर हि आज का हासली, 
  हात तू हातात घेता रातराणी लाजली 

स्पर्श हा बावरा अन् हरवले भान हे,
  सभोवती दाटले रेशमी धुके धुके…